• Oooooh shit. Southern Bastards. Dit is goede strips.

    jrc_sb_08

     

    Okay. Getekend door Jason Latour, en geschreven door Jason Aaron, en door Image comics uitgegeven in 2014.

    Het introductieverhaal, gebundeld in Southern Bastards vol 1. : Here Was A Man is zo goed, y’all. Het verhaal is simpel. Earl Tubb komt na jaren terug in het dorp waar hij geboren en getogen is, en hij komt erachter dat iemand de stad in zijn greep heeft. Een vriend, een kennis van Earl is doodgemaakt, en Earl Tubb wil gerechtigheid. Wat hij krijgt is weerstand.

    De man die achter de moord zit blijkt de coach te zijn van het football team. Coach Euless Boss heeft de hele stad in handen, en er is niemand die het niet weet. Maar niemand zegt het hardop.

    jrc_sb_11

    De tekeningen van Jason Latour zijn echt amazing. Zijn lijnen zijn met een pen op het papier gekrast, met veel kriegellijntjes die over elkaar heenvallen, struikelen, en alles vies en stoffig maken. De lijnen zijn krasserig, maar wel helder. Hij neemt de ruimte om gezichtsuitdrukkingen goed op papier te krijgen, en dat is belangrijk, omdat het een verhaal van hoge emoties is. De tekeningen zijn ook niet goed schoongemaakt, soms zie je een paar kleinevlekjes in de lijntekening. Maar dat komt de broeierige, vieze sfeer ten goede.jrc_sb_07

    Earl Tubb is een oude man, hij heeft nog meegevochten in de oorlog in Vietnam, dus hij zal een jaar of zestig zijn. In de tijd dat hij weg was uit het dorp is er een grote boom op het graf van zijn vader gegroeid. Maar Earl ziet eruit als een kerel waar je geen ruzie mee wilt hebben. Hijzelf, is ook een boom die gegroeid is uit de dood van zijn vader. De lijnen in zijn gezicht worden door Latour met liefde erin gekrast.

    Het gebruik van de kleur in Southern Bastards is ook erg belangrijk. Flashbacks worden met een velle kleur rood aangegeven – het is dramatisch, en er hoeft verder geen aandacht aan besteed te worden dat het een flashback is. Langere flashbacks krijgen uiteindelijk meer kleur, maar de kleur rood is heel belangrijk.

    Er worden vooral aardetinten gebruikt in Craw County, met een gele lucht. Koele kleuren komen eigenlijk alleen voor in de nacht. De kleuren zijn representatief, maar ze impliceren ook emotie. Actie en emotie krijgen een extra punch door de kleuren.

    jrc_sb_06

     

    De strip heeft niet bijzonder veel kleuren gebruikt per pagina – je krijgt het idee dat elke scene een paar kleuren toegewezen krijgen. Als Earl in de Craw County aankomt in de vroege morgen zijn de aardetinten vrij koel. De achtergrond wordt vaak ingekleurd in grotere kleurvlakken. Hoe verder de achtergrond van ons vandaan is, hoe groter de kans dat de lijnen van de achtergrond ook ingekleurd worden, zodat de achtergrond slechts uit een paar kleurtonen bestaat.

    De kleur speelt ook een belangrijke rol in de actie. Een slag kan zo hard aankomen dat het de kleuren van een figuur losmaakt. De lijnen zijn vrij los, en de kleuren worden ook niet altijd even netjes neergezet. Maar door Latour’s goede gevoel voor compositie komt het nooit chaotisch over.

    De kleuren zijn zo goed, y’all.

    Schermafbeelding-2015-08-31-om-23.52.38

    Wat ook heel gaaf is, zijn de titelpagina’s. Een strip als dit valt en staat met de sfeer die het neerzet, en de titelpagina’s zijn mooie vignetten die zowel de sfeer van Craw County neerzet, als de sfeer van het nummer Bastards dat je zo lezen gaat. Zoals bijvoorbeeld deze pagina van nummer 2, waar een lange zoom uitkomt op een grommende – haast demonische – hond. De zoom toont aan wat er aan de hand is – de auto staat geparkeerd bij een football veld, in het zuiden van Amerika. De auto is ondergeschilderd met leuzen over het football team, dus het gaat om mensen die football belangrijker vinden dan hun auto. De hond is in alle beelden van de zoom aanwezig,agressief, en op het punt van koken.

    En dan krijgt het laatste beeld, als je de hond ziet grommen, staat de titel van de strip in beeld. Southern Bastards. Het voelt als de titelcard van een serie. Als de punchline.

    jrc_sb_09

    Het verhaal in Here Was A Man wordt op een prachtige manier verteld. Jason Aaron neemt de tijd om ons door het verhaal te krijgen. Dat gebeurt wel vaker in strips tegenwoordig, verhalen worden met opzet wat langer gerekt om zo de bundelingen makkelijker te vullen. Maar in dit geval voelt het als een heel bewuste keuze. Het verhaal verloopt rustig, totdat de actie gebeurt. De kleuren worden veller, en het verhaal gaat sneller. De hele strip wordt in één klap een stuk intenser.

    Doordat de strip zo rustig voortkabbelt voordat de pleuris uitbreekt, komt de actie harder aan.

    De tekst van Southern Bastards is af en toe een beetje onhandig. Vooral als figuren in hun eentje zijn kunnen ze nogal eens gewoon zeggen hoe ze zich voelen. “Ik ben boos”, “Ik ben verdrietig.” Omdat het vooral een manier is om het verhaal sneller en beter te kunnen vertellen is het niet super erg, maar het is wel iets dat gebeurt. Het is vooral jammer omdat de rest van de dialogen zo goed zijn. In een verhaal als dit moeten dreigementen geïmpliceerd worden, het moet ontkent kunnen blijven worden dat het een dreigement was. Als Coach Boss zegt dat zijn handlanger wat aan die afleiding moet doen is het niet onduidelijk wat hij bedoelt. Maar je zou het ook kunnen lezen als de woorden van iemand die daar niet mee bezig is.

    jrc_sb_04

    Het voelt erg goed passen bij zo’n heet gebied. Het is Jason Aaron’s liefdes/haatsbrief naar een plaats waar hij is opgegroeid. Iets waar hij nog steeds mee worstelt. Die worsteling zorgt ervoor dat het een dubbel verhaal is, met aan de ene kant de dreiging als iedereen zich tegen Earl Tubb keert, maar de mensen blijven aan de andere kant sympathiek genoeg. Nee, niet sympathiek, maar het blijven wel mensen. Het zijn geen onmensen die slechts een plek innemen in het verhaal. Ik ben nog nooit in het zuiden van Amerika geweest, maar het voelt echt aan. Het zijn – eh – klootzakken in dit verhaal. Maar wel echte klootzakken. Echte echte klootzakken.