• Gisteren zag ik de documentaire Room 237 heet. De documentaire gaat over The Shining, de Stanley Kubrick film uit 1980.

    Vorig jaar heb ik het Stephen King boek gelezen, en daarna de Stanley Kubrick film gekeken. Ik was erg benieuwd naar de documentaire, want ik zelf erg fan ben van intertextualiteit en theorieën over films en verhaaltheorie en alles – je kent me.

    Maar hoo boy.

    De film (en het boek natuurlijk) gaat over Jack Torrance, zijn gezin en hoe gek hij wordt in het overlook hotel, maar het gaat natuurlijk ook over méér dan dat. Kunst, in de breedste zin van het woord, gaat altijd over meer gaat dan alleen datgene wat het is – het lijkt me onpraktisch, onmogelijk, en oninteressant om op zoek te gaan naar een kunstwerk dat alleen over zichzelf gaat.
    (Jurassic Park bijvoorbeeld, gaat naast Grote Dinosaurus Ren Weg, ook over de strijd van natuur tegen vooruitgang. Twin Peaks gaat niet alleen over de dood van Laura Palmer (spoilers) maar ook over het verlies van onschuld)
    Maar ondanks dat ik gister 2 uur naar een film heb gekeken waarin theorieën worden voorgesteld waar de Shining eigenlijk echt over gaat, denk ik niet dat ik daadwerkelijk dichter bij een antwoord ben gekomen. Maar daar kom ik zo op terug.
    De theorieën in de documentaire worden verschrikkelijk ondoordacht gebracht, en op zo’n chaotische wijze dat je nooit weet wie er aan het woord is, en welke theorie zij ook alweer verdedigde. Er wordt heel veel gezegd, maar er wordt vrij weinig, eh, GEZEGD.

    De sterkste punten vond ik als er gesproken wordt over de gebroken architectuur in het Overlook hotel – ramen die op plekken zitten waar ze niet kunnen zitten, Danny Torrances die routes fietsen die niet kunnen.
    Maar Kubrick is ‘slechts’ een briljant regisseur. Er wordt hem in deze docu veel woorden in de mond gelegd waarvan ik niet weet of ik daar nou vanuit moet gaan. Zo verdwijnt er tussen twee shots in een stoel uit het beeld. Het doel hiervan lijkt mij ‘slechts’ om iets wat je niet opmerkt weg te halen, zodat je weet dat er IETS niet klopt, maar je weet niet WAT.

    Nee, zegt de man van de docu, dit is Kubrick die een loopje neemt met ANDERE horror.

    Want Horror is genrewerk, en daar deed Kubrick, de regisseur van A Clockwork Orange, 2001 en Full Metal Jacket niet aan hoor, genrewerk.
    Ik geloof best dat onderdelen met opzet in de film zitten, over het algemeen vertrouw ik er niet op dat dingen per ongeluk in een film KUNNEN zitten (in ieder geval bij iemand als Stanley Kubrick – een Tommy Wiseau zou bijvoorbeeld nog wel wat steekjes kunnen laten vallen) maar als je bewijs dat de Shining gaat over het faken van de maanlanding, omdat de sleutelhanger aan de sleutel van kamer 237 de tekst “ROOM No 237” heeft, en de enige twee woorden die je met die hoofdletters M, O, R, O, N kan maken MOON en ROOM zijn, dan begin ik te twijfelen hoeveel je je best doet om iets in een film te lezen wat je heel graag wil lezen.
    En dat vind ik jammer, omdat de scene met het zeshoekige tapijt waarin Danny Torrance zijn Apollo 11 trui draagt veel duidelijker verwijst naar de maanlanding, en afgezien van een paar stukken visuele rijm wordt daar bijna geen aandacht aan gegeven.

    Ik denk dat de reden waarom de documentaire de vorm heeft die het heeft (geen talking heads, theorieën door elkaar heen, ondoordachte theoriecomponenten) is om ervoor te zorgen dat je de film ontevreden verlaat. Nou, niet ontevreden, maar onbevredigd.

    Room 237 wil geen antwoorden geven, en geen coherente theorieën.

    De docu wil suggereren dat dit werk, de film the Shining uit 1980, een enigma is, dat niet op te lossen is. Het is de mythologischering van een film, en in effect van haar schepper, Stanley Kubrick. Probeer maar niet te begrijpen wat hij wilde zeggen met de film, we zullen het wel nooit weten.

    De film staat volledig op Netflix, mocht je ‘m willen zien.